شکل مصدر در زبان ایتالیایی
مانند هر زبان دیگر، دانستن فرم و شکل مصدر در زبان ایتالیایی هم از واجبات است و همه فراگیران باید بدانند برای مثال در زبان فارسی پایانه مصدر حرف “ن” است و هر کلمه ای که به “ن” ختم شود مصدر است: خوردن، بردن، آوردن و … . اما در زبان ایتالیایی این حالت سه پایانه دارد و هر کلمه ای با پایانه های (-are, -ere, -ire یا -rre) را مصدر می توان نامید.
اکثر مصدر افعال به پایانه are ختم می شوند و باقی جزو گروه دوم و سوم هستند. برای صرف کردن این مصدر ها در زمان های مختلف دانستن ریشه و پایانه اهمیت بسیار مهمی دارد و عملا بدون آنها صرف کردن امری مهال است.
برای مثال از دیگر استثناهای صرف ایتالیایی، در حالت گذشته بی قاعده و حرکتی؛ این افعال خودش را نشان می دهد. چون باید دقت کرد که فعل و مصدر مورد نظر ما حرکتی است یا غیر حرکتی.
علاوه بر آن اگر فعل ماضی ما حرکتی باشد هنگام صرف کردن باید دقت کنیم که با فاعل جمله از نظر تعداد تطابق داشته باشد و این خود جزو معدود استثناهای جالب زبان ایتالیایی محسوب می شود.
شدیدا توصیه می شود کنار مطالعه این مقاله، مقالات با موضوعات زمان گذشته، حال، آینده و ماضی استمراری و بعید در ایتالیایی هم در همین سایت مطالعه شود.
نکته مهم: از سری پایانه های مصدر ها اشکال بی قاعده دیگری -urre و ucere و orre هم وجود دارد که هنگام صرف فعل باید به این بی قاعدگی ها بسیار توجه کرد.
- produrre (تولید کردن)
- introdurre (معرفی کردن)
- condurre (رهبری کردن)
- tradurre (ترجمه کردن)
- porre (قرار دادن)
- proporre (درخواست دادن)
- supporre (فرض کردن)
کاربرد مصدر در زبان ایتالیایی: در زبانهای رومانس و مستقات لاتین و حتی آلمانی تبار ها در کل استفاده از مصدر بستگی به فعل دیگر جمله دارد. برای مثال ما در زبان انگلیسی می گوییم اگر بخواهیم مصدر بکار ببریم حتما باید فعل وجهی (modal verbs) یا ساختار خاصی وجود داشته باشد که بتوانیم این کار را انجام دهیم:
Can you type that letter?
در زبان ایتالیایی هم همین قاعده پابرجاست:
Dobbiamo partire alle 7.00.
باید ساعت 7 راهی شویم.
Sai usare il computer?
کار با کامپیوتر را بلدی؟
Penso di avere capito.
فکر کنم متوجه شده ام.
Non riesco a sentire la tua voce.
صدایت را نمی توانم بشنوم.
نکته مهم: در اکثر موارد موارد در زبان ایتالیایی، به جز بعد از افعال وجهی و کمکی نظیر potere, dovere, volere, sapere, preferire, desidere, amare, osare مصدر بعد از حرف اضافه di می آید.
نکته مهم: در زبان ایتالیایی حتما باید فاعل و مصدر جمله یک شخص باشند و متفاوت نباشند. در غیر این صورت باید از حالت التزامی استفاده شود. برای مثال جمله “می خواهم که تو زود بیایی” در زبان انگلیسی مصدر خود است.
I want you to come soon.
اما همین جمله در زبان ایتالیایی به دلیل تفاوت فاعل و فعل در حالت التزامی کاربرد دارد و نمی توانیم مستقیما آن را “.voglio tu venire presto” ترجمه کنیم. بلکه ترجمه درست آن
“voglio che tu venga presto” می شود و باید از حالت التزامی venire با شکل venga استفاده کنیم.
از دیگر ساختارهای مصدر خور می توان به عبارات بعد از افعال fare و lasciare اشاره کرد که ترجمه های مختلفی دارند ولی بیشتر برای اجازه گرفتن برای انجام کاری استفاده می شوند.
Fammi passare.
بگذار عبور کنم.
Lasciali parlare.
بگذار صحبت کنند.
Ho fatto entrare i signori.
اجازه دادم آقایان وارد شوند.
نکته: در زبان ایتالیایی خود مصدر به تنهایی بدون اتکا و نیاز به فعل دیگری می تواند در نقش امری و امری منفی ظاهر شود.
Zitto, non parlare.
ساکت باش، حرف نزن.
Non sporgersi dal finestrino.
سرت را از پنجره بیرون نکن.
نکته: در زبان ایتالیایی مصدر ها را هم می توان به عنوان اسم به کاربرد و معمولا در حالت اسم مفرد مذکر قبل از آنها حرف تعریف معرفه استفاده می کنیم:
Lavorare stanca.
کار خسته کننده بود.
Mangiare è necessario per vivere.
غذا خوردن برای زندگی کردن واجب و ضروری است.
Il sapere degli antichi si trasmette di generazione in generazione.
علم و آگاهی اجداد و نیاکان، نسل به نسل به بعدی ها منتقل می شود.
در این مطلب با شکل مصدر در زبان ایتالیایی آشنا شدیم. اگر سوالی در این موضوع دارید، حتما از بخش نظرات همین صفحه مطرح کنید تا پاسخ دهیم. همچنین می توانید در کلاس های آموزش زبان ایتالیایی فرالن شرکت کنید تا به این زبان شیرین به طور کامل مسلط شوید. اطلاعات بیشتر کلاس ها، در صفحه این زبان در سایت وجود دارد.
دیدگاهتان را بنویسید