زبان‌های چینی یا زبان‌های سینی، خانواده زبان‌هایی که یکی از دو شاخه چینی-تبتی را تشکیل می‌دهند. حدود 95 درصد از ساکنان چین و بسیاری از جوامع مهاجر چینی در جاهای دیگر به آنها صحبت می کنند. زبان شناسان گروه های اصلی گویش چینی را به عنوان زبان های متمایز در نظر می گیرند، اگرچه از آنجا که همه چینی ها با یک سیستم ایدئوگرام یا حروف مشترک می نویسند و چینی کلاسیک را به عنوان میراث مشترک دارند، به طور سنتی همه انواع چینی به عنوان گویش در نظر گرفته می شوند.

یک تقسیم اولیه در زبان های چینی بین لهجه های به اصطلاح ماندارین وجود دارد – که دارای درجه بالایی از درک متقابل هستند و تمام منطقه گفتار چینی در شمال رودخانه یانگ تسه (چانگ جیانگ) و غرب استان های هونان و گوانگدونگ را پوشش می دهند – و  تعدادی از گروه های گویش دیگر در جنوب شرقی چین متمرکز شده اند.

افراد بسیار بیشتری – بیش از 885 میلیون نفر – از هر زبان دیگری در جهان به انواع مختلف چینی ماندارین به عنوان زبان اول صحبت می کنند.  گویش ماندارین شمالی در پکن اساس زبان چینی استاندارد مدرن است، یک هنجار گفتاری که به عنوان یک زبان فوق گویش ای عمل می کند.

گروه‌های گویش مهم به غیر از ماندارین عبارتند از Wu(که در شانگهای صحبت می‌شود)، Gan، Xiang,Min، (که در فوجیان و تایوان صحبت می‌شود)، Yue (از جمله کانتونی، که در گوانگژو [Canton] و هنگ‌کنگ صحبت می‌شود)،و Kejia (Hakka) که صحبت می‌شود.  توسط هاکا زبان‌های چینی مدرن زبان‌های لحنی هستند، تعداد لحن‌ها از چهار در چینی استاندارد مدرن تا نه در برخی از گویش‌ها متغیر است.

زبان‌های چینی، گروه زبان‌های اصلی آسیای شرقی، متعلق به خانواده زبان‌های چینی-تبتی. چینی در انواع مختلفی وجود دارد که عموماً به آنها گویش گفته می شود، اما معمولاً توسط محققان به عنوان زبان های جداگانه طبقه بندی می شوند. مردم بیشتر از هر زبان دیگری در جهان به انواع مختلف چینی به عنوان زبان مادری صحبت می کنند و چینی استاندارد مدرن یکی از شش زبان رسمی سازمان ملل متحد است.

انواع گفتاری زبان چینی برای گویشوران مربوطه خود متقابل نامفهوم است. این زبان‌ها تقریباً به اندازه زبان‌های رومی مدرن با یکدیگر تفاوت دارند. بیشتر تفاوت‌های بین آنها در تلفظ و واژگان رخ می‌دهد. تفاوت های گرامری کمی وجود دارد. این زبان‌ها عبارتند از ماندارین در بخش‌های شمالی، مرکزی و غربی چین؛ وو مین  شمالی و جنوبی؛ گان (کان)؛ هاکا (کجیا)؛ و شیانگ؛ و کانتونی (Yue) در بخش جنوب شرقی کشور.

همه زبان های چینی دارای یک زبان ادبی مشترک (ونیان) هستند که با حروف نوشته شده و بر اساس یک مجموعه ادبیات مشترک نوشته شده است. این زبان ادبی استاندارد واحدی برای تلفظ ندارد. گوینده یک زبان متن ها را بر اساس قواعد تلفظ زبان خود می خواند.

قبل از سال 1917، ونیان تقریباً برای تمام نوشتارها استفاده می‌شد. از آن تاریخ به بعد نوشتن به سبک بومی (بایهوا) به طور فزاینده ای قابل قبول شده است و زبان ادبی قدیمی در زندگی روزمره چین مدرن رو به نابودی است. (استفاده از آن در محافل ادبی و علمی خاص ادامه دارد.)

در اوایل دهه 1900، برنامه ای برای یکسان سازی زبان ملی، که بر پایه ماندارین است، راه اندازی شد. این منجر به چینی استاندارد مدرن شد. در سال 1956، سیستم جدیدی از رومی‌سازی به نام پینیین، بر اساس تلفظ شخصیت‌ها در گویش پکن، به عنوان ابزار آموزشی برای کمک به گسترش زبان استاندارد مدرن پذیرفته شد. این سیستم که در سال 1958 اصلاح شد، به طور رسمی (1979) برای استفاده در کلیه اسناد دیپلماتیک و نشریات خارجی زبان در کشورهای انگلیسی زبان تجویز شد.

برخی از محققان تاریخ زبان‌های چینی را به دو دسته پروتو-سینیتی (پیش چینی؛ تا 500 پیش از میلاد)، چینی باستانی (قدیمی) (قرن 8 تا 3 پیش از میلاد)، چینی باستان (میانه) (تا 907 پس از میلاد) و چینی مدرن تقسیم می‌کنند. (از حدود قرن دهم تا دوران مدرن). دوره پروتو سینیتی دوره کهن ترین کتیبه ها و شعرهاست.

بیشتر واژه‌های وام در زبان چینی پس از آن دوره قرض گرفته شدند. آثار کنفوسیوس و منسیوس آغاز دوره باستانی چین است. دانش مدرن در مورد صداهای چینی در دوره چین باستان از فرهنگ لغت زبان دوره باستان که در 601 پس از میلاد توسط محقق لو فایان منتشر شد و همچنین از آثار محقق رسمی سیما گوانگ که در قرن 11.

سیستم صوتی زبان چینی با استفاده از آهنگ‌ها برای نشان دادن تفاوت‌های معنی بین کلمات یا هجاهایی که در غیر این صورت از نظر صدا یکسان هستند (یعنی همخوان‌ها و مصوت‌های یکسانی دارند) مشخص می‌شود. چینی استاندارد مدرن دارای چهار تن است، در حالی که زبان کانتونی باستانی‌تر، مانند چینی باستان، حداقل از شش تن استفاده می‌کند. کلمات چینی اغلب فقط یک هجا دارند، اگرچه چینی مدرن بیشتر از زبان قبلی از ترکیبات استفاده می‌کند. در کلمات مرکب چینی، پیشوندها یا پسوندهای کمی وجود دارد، اما تعداد زیادی پسوند وجود دارد. تعداد کمی از کلمات به یک صامت ختم می‌شوند، به جز در گویش‌های قدیمی مانند کانتونی.

یک کلمه چینی از نظر شکل تغییر ناپذیر است (به عنوان مثال، هیچ نشانگر یا نشانگر عطفی برای نشان دادن بخش‌هایی از گفتار ندارد) و در محدوده مجاز معنای ذاتی آن، می‌تواند به عنوان هر بخشی از گفتار عمل کند. چون عطف کلمه در زبان وجود ندارد، ترتیب کلمات ثابتی وجود دارد.

شخص و عدد به جای فعل در ضمیر بیان می شوند. چینی هیچ حرف معینی ندارد (یعنی هیچ کلمه ای به معنای “یک” نیست)، اگرچه کلمه به معنای “یک” و صفت اثباتی گاهی اوقات به عنوان مقاله در زبان امروزی استفاده می شود. صفت هایی که احتمالاً منشأ لفظی دارند، برای درجه مقایسه عطف نمی شوند و ممکن است بدون تغییر شکل به عنوان قید استفاده شوند.