این کتاب از یک سو به زبان اسپانیایی استاندارد می پردازد و به مسائل اساسی گرامری می پردازد و از سوی دیگر به چیزی می پردازد که نویسنده آن را «زبان تحت اللفظی» می نامد، یعنی مانند ضرب المثل ها، بخشی از صلاحیت زبانی نیز محسوب می شود. در اینجا، فرناندو لازارو به بزرگترین معمای زبان می پردازد: ویژگی هایی که زبان هنری را از زبان معمولی متمایز می کند.
