بسیاری از محققان زبان، دیدگاه دستور زبان را به عنوان ساختاری کاملاً مشخص و منسجم درونی پذیرفته اند که به بهترین وجه به عنوان یک سیستم مستقل درک می شود. مشارکت کنندگان در این جلد راه بسیار متفاوتی را برای رویکرد و درک دستور زبان پیشنهاد می کنند: به عنوان نقطه شروع خود این موضع را در نظر می گیرند که یکپارچگی گرامر با جایگاه آن در طرح های بزرگتر سازماندهی رفتار انسانی، به ویژه تعامل اجتماعی، مرتبط است. مقالات آنها انواع زیادی از پیوندهای بین تعامل و دستور زبان را بررسی می کنند.
